De koningin van Sheba is thuis.

Want zo voel ik me!  Gisteren enorm verwend, en vandaag wéér bij thuiskomst. Ik werd door mijn liefie Peer opgewacht, maar Veerle zat verstopt achter de boarding, dus die sprong overeind en knuffelde me helemaal fijn.Wat een verrassing. En dan bij thuiskomst Niels die me zowat omver sprong, Michael aan de telefoon die me vertelde dat hij me heel veel gemist had, ook nog eens bloemen van de kids allemaal, van de buren, tekeningen op de deur, kortom, als een koningin ingehaald. Beetje overdreven allemaal hoor, ik heb gewoon mooi werk gedaan. Het maakt ook een beetje verlegen, en dat voor mij.....
Zoals beloofd een aantal foto, want de 4 van gisteren lukten niet meer op de blog. Ik heb voor de grap de inhoud van de zware koffer met alleen kadoo's op de tafel uitgestald, kun je het begrijpen? Het masker aan de muur heb ik zelf voor Peer gekocht. Ook Odile gaf me nog een prachtig tafelkleed met servetten mee, zodat de Afrikaanse sfeer hier heel lang zal blijven hangen.

Mijn kadootjes uit Nederland

eindelijk de nieuwe outfit!

Tijdens mijn afscheidswoordje

O jee, hoe krijg ik dat allemaal in de koffer

en hier is dan een deel van de inhoud van mijn kadoo-koffer

Na 30 uur onafgebroken wakker ga ik vanavond lekker op tijd in mijn  eigen bed en bad. Genieten!

afscheid

Vanmorgen mijn nigerijnse tuniek aangetrokken met bijbehoren sierraden.

Ja, en dat was het dan.... n mijn laatste ronde en nog wat papieren adviezen achtergelaten, en toen mijn kleine souvenirs uitgedeeld. Dat vond men erg leuk, maar daarna.... o jee, toen kwamen zij met een vrachtwagen vol kadootjes aagesjouwd. Dokters, verpleegsters, schoonmakers, lab-personeel, iedereen kwam me goedendag zeggen en kijken hoe groot mijn verrasing was, nou, die was groot! Ik kan het niet eens allemaal opnoemen, maar als ik thuis ben zal ik er een foto van maken. Het heeft een vermogen gekost, maar dat is de gewoonte hier om hun dankbaarheid uit te drukken. Ikzelf heb enorm veel opgestoken hier, maar eerlijk gezegd ook veel gegeven. Ik geloof dat ik inderdaad kon bijdragen aan hun wensen om het werk te verbeteren. Er is al een planning om terug te komen, en intussen houden we contact over de voortgang. Lang leve internet, gelukkig werken zij er allemaal mee!
Ik had ook een kleine afscheidsspeech voorbereid, dat vond men uiteraard geweldig. Mijn frans is met sprongen vooruit gegaan,maar ik ga toch gauw op franse les!
Met moeite alles in mijn koffers kunnen proppen, en nu zit ik aan de rode wijn bij Odile, die me straks naar het vliegveld brengt.
Partir c'est un peu mourier......
Au revoir Niger, je reviendrai!!

afronding project

Ja, daar liggen ze dan, de presentaties, netjes in gekleurde mappen van de Action, koffer vol meegnomen, kosten nauwelijk iets.
Precies om middernacht klapte ik de boeken en tablet dicht. Nu nog corrigeren, samen met Hermione, die naast mij aan tafel zit. Daarna mappen vullen, presentatie mondeling voorbereiden en om 17.00 vergaderen. Het ging alemaal goed, men vond er veel goede ideeen in zitten, dus ik hoop dat ze ermee aan de slag kunnen.
Eindelijk vond ik Bachir om mee op de foto te gaan, hij heeft het altijd druk. En Zeinabou, een sage-femme, verloskundige, om even de roze uniformen de laten zien. Ze hebben wit voor de verpleging, zachtgroen voor de schoonmaak, roze voor de sage-femmes en donkerblauw voor het administratief personeel. Keurig netjes allemaal.
De kliniek wordt echt flink aangepakt, ook de stukken zand zijn inmiddels bedekt met 6 hoekige tegels, die ter plaatste worden gemaakt, gedroogd en dan gelegd.
Tussen de middag gaan lunchen in het Grand Hotel met 2 belangrijke mensen voor mij waar ik vaak mee optrok: Hermione en Zeyna. Was een soort souvenirtje voor ons alledrie. Ik mocht nog een ketting uitzoeken voor bij mijn nieuwe tuniek, foto komt morgen Els, want dan trek ik alles aan.
Zo, nu morgen nog een rond au revoir, ik begreep dat om onze (=11 uur) iedereen bij elkaar komt om me goedendag te zeggen. Her en der wat kleine kadootjes uitdelen en dan ga ik nog eenmaal lunchen met Amsatou, die al honderd keer zegt ndat ze me zal missen. En dan rest niks anders dan mijn koffers pakken. Ik ga nog even naar Odile en de kids, zij brengen me naar het vliegveld. 5 minuten voor middernacht vertrek ik, en om 9.30 ben ik op Schiphol. Ook heerlijk om weer thuis te zijn straks!
Bedankt voor jullie belangstelling voor mijn blog, mischien kom er nog een paar foto's, maar in principe sluit ik nu af

foto's afronding project

laatse loodjes

Niet veel te vertellen,want ik heb de hele dag mijn voorstel uit zitten werken. Even een eetpauze, waarin Amsatou weer een enorme maaltijd liet aanrukken. Ik dacht er nog net aan om de karper, die ik net omdraaide om de andere ksnt op te peuzelen, op de foto te zetten De andere foto is de nieuwe ontvangst, ze zijn flink aan het moderniseren. Ik ga, na de gebruikelijke skypesessie met Peer, hard aan het werk om alles op tijd vertaald te krijgen. Morgen vergadering, wordt vervolgd....

Na regenwormen.....

.....komt genoeg zonneschijn, maar nu eerst de blog. Je snapt het, vanavond weer met de tweeling regenwormen gespeeld, dit keer won Kilian.
Ik ben weer helemaal de oude, heb gisteren totaal 12 uur geslapen, dus het zal wel nodig zijn geweest. Vandaag veel interessante mensen ontmoet in het hotel, een Francaise die zorgt voor de veiligheid van mensen via een VN-organiisatie en dus erg bezig was met de kidnapping, en een Belg die me wil voorstellen aan zijn vriend die hier als arts in het staatsziekenhuis werkt. Vanmiddag wilde een Nigeriaanse meneer contact, hij heeft zijn tel.nr op kaartje in mijn postvak gelegd. Hij is van Ecowas en blijkbaar een hoge piet, nou ja, ik zie wel hoe erg hij blijft plakken.
Hard gewerkt aan mijn vertalingen van de voorstellen, pff, taai werk hoor. Hoera voor Google Translate en mijn franse verpleegkunde boeken, ook mijn kleine vertaalcomputer helpt goed.
En toen een kijkje op de bovenverdieping genomen. Wat een luxe, zelfs meer dan op mijn hotelkamer. Iedereen straks een een-of tweepersoonskamer, goed uitgerust met badkamer en soms een voorruimte waar de familie kan verblijven. Want die liggen nu allemaal rondom de patient, op de grond op matjtes, of hangen half op het bed, vreselijk. Nu nog leren de regels na te laten leven, want eigenlijk mag het niet, maar niemand zegt er iets van.
Trouwens wel een giller: alle deuren zijn te smal om er een bed door te laten. Ze moeten nu op hun zijkant naar binnen, dat wordt wat als er een malade in ligt. Ze weten het gelukkig wel en zullen de deuren uitbreiden met een openslaand stuk. Ondanks de luxe uitstraling is het wel weer echt Africain: zie eens op de foto hoe de douche is geplaatst?
In de middag belde bijn collega Redgy, werkzaam voor de PUM in het grote hotel Gawaye, waar hij de koks opleidt. Ik had hem al een keer ontmoet, zie blag van 10 okt. Hij was bang dat hij malaria had gezien de verschijnselen, en hij is ook al 3 weken hier. Dus kwam hij naar de kliniek en is direct geholpen, hij bleek inderdaad positief. Toch wel fijn als ik zo iets voor hem kon betekenen. Met een dosis medicijnen wordt hij vast weer snel beter, maar ondanks alles hebben we in de zzandstorm die was gaan opsteken nog gauw een foto gemaakt. De tijd dringt, morgen proberen alles af te maken en donderdag met de mensen besoreken, en dan is het zo vrijdag, terug naar huis. Ondanks alles ben ik blij weer thuis te zijn, zeker omdat Peter de week daarop een open-hart-operatie moet ondergaan. En de kinders allemaal mis ik natuurlijk ook, het leuke fotoboekje helpt hoor, en is vaak rondgegaan onder de mensen in de kliniek, bedankt liefjes!

alvast de foto's van dinsdag

Op de eerste verdieping wordt de kliniek uitgebreid en men is hard aan het werk. Hierbij een indruk van de luxe, een-en tweepersoonskamers met eigen douche en toilet, soms een balkon.
De laarste is van een andre PUM-mer hier, Redgy, ik vertel in de blog meer.

foto's week 2 maandag

2e week maandag.

Vannacht slecht geslapen vanwege plotselinge buikloop, dus veel gedronken en ORS tegen uitdroging en diacure als stopmiddel. Sinds midi (12uur) geen last meer, maar voel me wel gammel. Ben daarom vanmiddag vanaf 15 uur op mijn kamer, veel geslapen en ga nu zo wat crackers eten.
Kreeg nog een mooie nigeriaanse tuniek van Amsatou kado, het houdt niet op! We kochten dat in de winkel van de wereldberoemde ontwerper Alphadi, die een aantal jaren geleden de Prins Clausprijs ontving voor zijn baabbrekende werk. Hij organiseert nl jaarlijk de Fima, als je Alphadi googlet vind je er van alles over op Wikipedia.
Er zijn zondag 6 hulpverleners ontvoerd door El Qaida-achtige rebellen. Weliswaar hier 400 km vandaan naar het oosten, maar het geeft een schokgolf door de hulpverlenerswereld en de expats die hier wonen en is groot nieuws, iedereen praat erover.
Verder vandaag toch nog gestaag doorgewerkt, donderdag wil ik alles kunnen presenteren. Zo t horen is mn er erg op gebrand dat ik terugkom en het project blijf volgen. Wat mij betreft geen probleem!
ik stuur separaat en foto van mijn hotel Sahel en van de coururewinkel van Alphadi

Stomme blog en Touareg

Soms kan ik mijn tablet wel uit het raam kiepen, waardeloos dat er zoveel bugs inzittem. Maar ook het blog-concept heeft veel fouten. Nou ja, beter dan niks. Toch wil ik jullie deze mooie meneer niet onthouden.

Zondag

Het lukt nog niet echt goed met de foto's die met de kameel is wat groot uitgevallen en kan ik niet bewerken, bovendien is hij helemaal naar beneden gezakt. Maar enfin.
Zaterdag na het Museum heerlijk geluierd bij het zwembad van Odile, dat is geen luxe hoor, met alle hitte en stof. zie foto 1.
Daarna terug naar het hotel om me om te kleden voor mijn diner bij mijn patrons, de familie Ali Ada. Ik weet nu hoe het zit met de namen: ze hebben gewoon geen achternamen. Vandaar dat ze het hier ook heel gewoon vinden om mij Elma te noemen. Het tutoyeren is ook geen probleem, dat is echt Frans vinden ze hier. Maar ik blijf toch maar vous-en!
Het huis van de familie ligt in een soort villa-wijk, alleen is er geen straat, maar zand, geen geld om asfalt te leggen. Het huis is enorm, je kunt zien dat ze goed in de slappe was zitten. Niks mis mee, zeker niet als ze zich zo inzetten voor het land als ze doen met hun kliniek! zie foto 2.

De meeste kinderen waren thuis, behalve 2. Het totaal komt daarmee op 9, 3 ervan zijn van Amsatou. Warm gezin, zijn erg lief voor elkaar. Mijn kadootjes vielen in goede aarde, zelf werd ik verwend met 2 prachtige zilveren armbanden en rijk versierde leren attributen voor decoratie. We kregen een heerlijk traditioneel diner, klaargemaakt door de kok, zie foto 3 en 4. Rond middernacht was ik pas thuis na een genoeglijke avond, ondanks mijn gebrekkige Frans kunnen we elkaar goed verstaan.
Vanmorgen pas om 9.30 gaan ontbijten, maar voor die tijd lang geskypt met mijn mannetje en daarna met kinderen en kleinkinderen. Wat een vooruitgang en gemak, zelfs hier kun je dat allemaal inzetten. Voor mij ook een manier om het fijner te maken, want natuurlijk mis ik ze allemaal!
Rond 12 uur kwam Odile me weer ophalen, inkopen gedaan (verrassing) en onder andere bij een Touareg-artisan gekeken hoe hij de mooie motieven in het leer slaat, zie foto 5. Ook daar een en ander aan souvenirs gekocht, nou is mijn geld op!





























































































rar vous-en.

weekend foto's zaterdag.

Heerlijk vrij, beetje uitgeslapen en allerlei uitstapjes maken. Eerst maar weer wat foto's sturen, dan zal ik straks (want het is nu al zondag) schrijven over mijn belevenissen dit weekend.
Foto 1 is het straatbeeld, koeien, schapen, geiten, allemaal gewoon over straat en wij moeten wachten! Foto 2 is een kameel die gebruikt wordt voor reclame van Orange Telecom, ook een manier om aandacht te trekken natuurlijk. Foto 3 en 4 zijn gemaakt in het Nationaal Museum, toch wat armzalig allemaal, wilde beesten in e en klein hokje. Niks voor mij, zeker niet als je een abonnement hebt op Safaripark de Beekse Bergen. Binnen nog wat echte oeroude voorwerpen, dat was wel mooi maar daar mocht je geen foto's maken. Wat oude hutjes met daaromheen allerlei handwerklieden. Ik heb behoorlijk wat aan souvenirs in geslagen, want je weet dat het daar goed is voor een goede prijs.
Daarna met Odile even naar een kleine buurtwinkel. Hoezo zijn we in Niger, ze hebben hier dezelfde produkten, zie foto 5

weekend verdiend

Eerst maar eens proberen om de fotoos te sturen en dan de tekst, hopelijk lukt het nu beter om de blog te schrijven.
Vandaag de hele dag mijn voorstel zitten uitwerken, ook dat gaat niet echt makkelijk op een tablet, want het zijn polaris documenten en geen gewone word documenten.
Foto 1 geeft de adminitratie/receptie weer. Voordat mensen een stap in de kliniek zetten moeten ze eerst betalen voor de verrichtingen die gaan komen.
Daarachter op foto 2 is een tweede kamertje, lekker koel, waar ik rustig kan werken. Normaal scharrelt daar ook Maimouna rond, nanny van Ibrahim, het 7-jarig zoontje van Amsatou, zie foto 3. Maar vandaag bleef het rustig en heb ik mijn eerste opzet klaar en ingeleverd.
Vanaf maandag gaan we, na goedkeuring uiteraard, de zaken verder invullen en het verbeterplan doorspreken met het kader. Dus nog veel te doen.
Maar nu is het weekend. Hoewel alles in de kliniek gewoon doorgaat, heb ik 2 dagen vrij genomen. Vanavond pizza gaan eten, heel bijzonder hier, in een echt prachtig restaurant in traditionel stijl van het sprookje van duizend-en-een-nacht. Odile, Tara, Kilian en ik hebben genoten, zie foto 4. Nog net tijd genoeg om die twee pubers (tweeling) het spel regenwormen uit te leggen, ze vinden het gelukkig erg leuk.
Morgen overdag weer naar hen toe, genieten van het zwembad, de markt op en naar het Nationaal Museum, 's avonds ben ik dan te gast bij de familie Ada, de dr. en zijn vrouw Amsatou. En nu naar bed, het is nog erg heet hier, om half een 's nachts 31 graden. Maar de airco doet wonderen, zonder dat is het hier heel vermoeiend.

fotoos eerst: dag 5

vervolg dag 4

.......je een telefoonkaart te verkopen, best makkelijk.
Sorry voor dit gedoe, maar het lukt niet om fatsoenlijk te typen, de cursor verdwijnt steeds. De enige manier om verder te gaan is een nieuw bericht te plaatsen.
Je ziet de foto's van de mensen met wie ik mijn ronde begon vanmorgen: Hermione, tweede belangrijke vrouw van de kliniek, zij is hofd administratie, waar het geld binnenkomt. Aardig, bekwaam en veel humor. Ze houden van ons soort grappen. Samen met Kalilou, een van " mijn" mannen. Daarna een foto van een van de verpleegkundigen en eindelijk ook een van mme Amsatou, de motor waar het om draait.
Na mijn ronde weer even tijd voor schrijven en denken, daarna lunch en als laatste actie die dag ( het was trouwens 42 graden, hete brandende zon dit keer) een operatie aan de schildklier, thyroiïdectomie. Weer erg interessant om te zien dat ondanks alle rotzooi op de OK, er zeer geavanceerde middelen worden gebruikt, zoals alle medicijnen bij de anesthesie, het hechtmateriaal, een wonddrain. Zo hebben ze een houten plank die onder de patient wordt geschoven om de armen opzij te kunnen leggen. Hout is een gruwel voor een hygienist, maar in al zijn eenvoud werkt het wel. Nogmaals het probleem van postoperatieve wondinfecties besproken, nou, dat kennen ze niet hoor. Wel dat dat in Europa en Amerika een probleem is, maar vlgs de heren doctoren hier komt dat door de resistentie van de antibiotica. Is wel iets voor te zeggen natuurlijk. Maar toch ga ik wel wat van deze zaken zeggen, het is echt zo'n zootje, dozen op de grond en op de kasten, de deur gewoon open, ook soms gewoon een buitendeur, brr. Ik zal nog een foto meesturen
Vanavond lekker vrij geweest, inkopen gedaan om zelf voor de avondmaaltijd te zorgen. Want de lunches hier, het dejeuner, is meer dat warm eten bij ons, nou, dan hoef ik 's avonds niks meer dan wat brood en fruit of yoghurt.
Nog een foto erbij vanFelix, ook een van "mijn" mannen, ik zal morgen Bachir eens in de lens vangen, dn heb ik ze alledrie.

dag 4, donderdag

 zie zo, eerst een ontbijt op het terras om half 8. Ziet er niet slecht uit toch? Maar wel saai, iedere dag hetzelfde. Vandaar mijn eigen smeerkaas, en natuurlijk de Malarone tegen malaria. Overigens weinig last van de muggen, maar ik zit 's avonds dan ook meestal binnen.
Pas ron 11 uur op het werk, mijn chauffeur Saidou had een spoedklus en kon me niet bellen, want mijn beltegoeed was op. Gelukkig kon het in het hotel opladen. Echt een sport hier, zo gauw je stilstaat zwermen er jongens om de auto om

Vervolg dag 3 en fotoos

.....inmiddels een groot probleem.
Ik kon zojuist niet verder werken, want de cursor doet het niet, zodat hij ergens in het document blijft hangen, heel frustrerend als je lekker vroeg naar bed wilt!
Nu alleen nog wat fotoos,  een van het straabeeld, genomen vanuit de auto, een van de kleine baby Ibrahim, zoontje van 8 maanden van Amsatou, met zijn nanny Maimouna, een vanaf het terras van het hotel, ik zag daar beneden ineens een huis aan de rivier, en een van mijn biertje bij het eten, hard nodig want het was hier overdag 40  graden en nu nog 32. Gelukkig heb ik airco! O ja, ook nog een mooie foto van het schilderij boven mijn bed, speciaal voor mijn drie schatten Niels, Michael en Veeerle en een dikke kus van oma.
Nog vergeten: ik heb de autorisatie om berichten te sturen aangepast, want niet google-gebruikers konden niet reageren. Nu wel!

Pas dag 3?

Het lijtk haast eerder week 3, dat komt door de intensiteit. Vandaag weer veel gezien en begrepen, ook hier is gelukkig mijn lijfspreuk geldig: een dag niet geleerd is een dag niet geleefd!
Het is overigens hartverscheurend om al die zieke mensen hier te zien en de inzet van het personeel daarbij. Vaak zeer inefficient, maar ze werken toch wel hard hoor, vooral "mes trois amis" de infirmiers major Kalilou, Bachir en Felix. Lief maar ook stoer, veel lol hebben we ook samen, hoewel ik lang niet alle grappen begrijp.
Maar goed, daarvoor ben ik hier. Ze worden steeds nieuwsgieriger wat ik er allemaal van vind en wat mijn oplossingen zijn, maar zo simpel is het niet. Ik moet goed nadenken hoe ik  het zal formuleren en wat natuurlijk realistisch is in hun geval.
Het personeel kent me inmiddels allemaal en helpt me zoveel mogelijk, maar het nadeel van een witte jas is, dat de patienten me aanzien voor een dokter. Ik was bv aanwezig bij het maken van een ECG van een Franse vrouw, en Kalilou beoordeelde samen met mij het ECG, vroeger op de IC was dat mijn hobby en Kalilou heeft er ook voor doorgeleerd. Dus wij discussieerden erover en zagen geen probleem. Naderhand kwam de mevrouw me bedanken," Merci docteur etc...", want ze was bang dat er iets mis was.
Vandaag langs de plaatselijke markt gereden, wat een enorme ravage aan spullen, eten, vlees, er wordt gekookt, afijn, daar moet ik beslist eens overheen gaan lopen want ik denk dat  ik mijn ogen uitkijk. We waren onderweg naar le Watta, inheems restaurant, waar ik samen met mijn Amsatou karper heb gegeten. De smaak van het eten hier is heerlijk, flink gekruid en aardig zout. Amsatou gebruikt de lunch vaak om er even tussenuit te gaan, ze is nl. bijna dag en nacht aanwezig en zorgt dat alles goed loopt daar. Een valkuil voor haar, want daardoor voelen anderen zich minder verantwoordelijk. Ik herken dat van mezelf!!!!
Nog even gestopt bij een supermarkt, van buiten niet te herkennen tussen alle troep, maar binnen is het werkelijk of je bij de AH loopt, alleen het fruit en de groente zie je minder. Wat begint de wereld toch klein te worden!
Overigens, overal op straat ligt rotzooi, ongelooflijk, en alles en iedereen loppt en rijdt door elkaar, echt een chaos dat verkeer. Het afval bestaat voor het grootste deel uit plastic, dat vormt

fotoos bij hard werken

Een kijkje in de zaal van block c,  samen met Bachir in vol ornaat in de OK, ze noemen het Le Block, en Odile met dochter Tara in hun keuken