Eerst maar eens proberen om de fotoos te sturen en dan de tekst, hopelijk lukt het nu beter om de blog te schrijven.
Vandaag de hele dag mijn voorstel zitten uitwerken, ook dat gaat niet echt makkelijk op een tablet, want het zijn polaris documenten en geen gewone word documenten.
Foto 1 geeft de adminitratie/receptie weer. Voordat mensen een stap in de kliniek zetten moeten ze eerst betalen voor de verrichtingen die gaan komen.
Daarachter op foto 2 is een tweede kamertje, lekker koel, waar ik rustig kan werken. Normaal scharrelt daar ook Maimouna rond, nanny van Ibrahim, het 7-jarig zoontje van Amsatou, zie foto 3. Maar vandaag bleef het rustig en heb ik mijn eerste opzet klaar en ingeleverd.
Vanaf maandag gaan we, na goedkeuring uiteraard, de zaken verder invullen en het verbeterplan doorspreken met het kader. Dus nog veel te doen.
Maar nu is het weekend. Hoewel alles in de kliniek gewoon doorgaat, heb ik 2 dagen vrij genomen. Vanavond pizza gaan eten, heel bijzonder hier, in een echt prachtig restaurant in traditionel stijl van het sprookje van duizend-en-een-nacht. Odile, Tara, Kilian en ik hebben genoten, zie foto 4. Nog net tijd genoeg om die twee pubers (tweeling) het spel regenwormen uit te leggen, ze vinden het gelukkig erg leuk.
Morgen overdag weer naar hen toe, genieten van het zwembad, de markt op en naar het Nationaal Museum, 's avonds ben ik dan te gast bij de familie Ada, de dr. en zijn vrouw Amsatou. En nu naar bed, het is nog erg heet hier, om half een 's nachts 31 graden. Maar de airco doet wonderen, zonder dat is het hier heel vermoeiend.
zaterdag 13 oktober 2012
donderdag 11 oktober 2012
vervolg dag 4
.......je een telefoonkaart te verkopen, best makkelijk.
Sorry voor dit gedoe, maar het lukt niet om fatsoenlijk te typen, de cursor verdwijnt steeds. De enige manier om verder te gaan is een nieuw bericht te plaatsen.
Je ziet de foto's van de mensen met wie ik mijn ronde begon vanmorgen: Hermione, tweede belangrijke vrouw van de kliniek, zij is hofd administratie, waar het geld binnenkomt. Aardig, bekwaam en veel humor. Ze houden van ons soort grappen. Samen met Kalilou, een van " mijn" mannen. Daarna een foto van een van de verpleegkundigen en eindelijk ook een van mme Amsatou, de motor waar het om draait.
Na mijn ronde weer even tijd voor schrijven en denken, daarna lunch en als laatste actie die dag ( het was trouwens 42 graden, hete brandende zon dit keer) een operatie aan de schildklier, thyroiïdectomie. Weer erg interessant om te zien dat ondanks alle rotzooi op de OK, er zeer geavanceerde middelen worden gebruikt, zoals alle medicijnen bij de anesthesie, het hechtmateriaal, een wonddrain. Zo hebben ze een houten plank die onder de patient wordt geschoven om de armen opzij te kunnen leggen. Hout is een gruwel voor een hygienist, maar in al zijn eenvoud werkt het wel. Nogmaals het probleem van postoperatieve wondinfecties besproken, nou, dat kennen ze niet hoor. Wel dat dat in Europa en Amerika een probleem is, maar vlgs de heren doctoren hier komt dat door de resistentie van de antibiotica. Is wel iets voor te zeggen natuurlijk. Maar toch ga ik wel wat van deze zaken zeggen, het is echt zo'n zootje, dozen op de grond en op de kasten, de deur gewoon open, ook soms gewoon een buitendeur, brr. Ik zal nog een foto meesturen
Vanavond lekker vrij geweest, inkopen gedaan om zelf voor de avondmaaltijd te zorgen. Want de lunches hier, het dejeuner, is meer dat warm eten bij ons, nou, dan hoef ik 's avonds niks meer dan wat brood en fruit of yoghurt.
Nog een foto erbij vanFelix, ook een van "mijn" mannen, ik zal morgen Bachir eens in de lens vangen, dn heb ik ze alledrie.
Sorry voor dit gedoe, maar het lukt niet om fatsoenlijk te typen, de cursor verdwijnt steeds. De enige manier om verder te gaan is een nieuw bericht te plaatsen.
Je ziet de foto's van de mensen met wie ik mijn ronde begon vanmorgen: Hermione, tweede belangrijke vrouw van de kliniek, zij is hofd administratie, waar het geld binnenkomt. Aardig, bekwaam en veel humor. Ze houden van ons soort grappen. Samen met Kalilou, een van " mijn" mannen. Daarna een foto van een van de verpleegkundigen en eindelijk ook een van mme Amsatou, de motor waar het om draait.
Na mijn ronde weer even tijd voor schrijven en denken, daarna lunch en als laatste actie die dag ( het was trouwens 42 graden, hete brandende zon dit keer) een operatie aan de schildklier, thyroiïdectomie. Weer erg interessant om te zien dat ondanks alle rotzooi op de OK, er zeer geavanceerde middelen worden gebruikt, zoals alle medicijnen bij de anesthesie, het hechtmateriaal, een wonddrain. Zo hebben ze een houten plank die onder de patient wordt geschoven om de armen opzij te kunnen leggen. Hout is een gruwel voor een hygienist, maar in al zijn eenvoud werkt het wel. Nogmaals het probleem van postoperatieve wondinfecties besproken, nou, dat kennen ze niet hoor. Wel dat dat in Europa en Amerika een probleem is, maar vlgs de heren doctoren hier komt dat door de resistentie van de antibiotica. Is wel iets voor te zeggen natuurlijk. Maar toch ga ik wel wat van deze zaken zeggen, het is echt zo'n zootje, dozen op de grond en op de kasten, de deur gewoon open, ook soms gewoon een buitendeur, brr. Ik zal nog een foto meesturen
Vanavond lekker vrij geweest, inkopen gedaan om zelf voor de avondmaaltijd te zorgen. Want de lunches hier, het dejeuner, is meer dat warm eten bij ons, nou, dan hoef ik 's avonds niks meer dan wat brood en fruit of yoghurt.
Nog een foto erbij vanFelix, ook een van "mijn" mannen, ik zal morgen Bachir eens in de lens vangen, dn heb ik ze alledrie.
dag 4, donderdag
Pas ron 11 uur op het werk, mijn chauffeur Saidou had een spoedklus en kon me niet bellen, want mijn beltegoeed was op. Gelukkig kon het in het hotel opladen. Echt een sport hier, zo gauw je stilstaat zwermen er jongens om de auto om
woensdag 10 oktober 2012
Vervolg dag 3 en fotoos
.....inmiddels een groot probleem.
Ik kon zojuist niet verder werken, want de cursor doet het niet, zodat hij ergens in het document blijft hangen, heel frustrerend als je lekker vroeg naar bed wilt!
Nu alleen nog wat fotoos, een van het straabeeld, genomen vanuit de auto, een van de kleine baby Ibrahim, zoontje van 8 maanden van Amsatou, met zijn nanny Maimouna, een vanaf het terras van het hotel, ik zag daar beneden ineens een huis aan de rivier, en een van mijn biertje bij het eten, hard nodig want het was hier overdag 40 graden en nu nog 32. Gelukkig heb ik airco! O ja, ook nog een mooie foto van het schilderij boven mijn bed, speciaal voor mijn drie schatten Niels, Michael en Veeerle en een dikke kus van oma.
Nog vergeten: ik heb de autorisatie om berichten te sturen aangepast, want niet google-gebruikers konden niet reageren. Nu wel!
Ik kon zojuist niet verder werken, want de cursor doet het niet, zodat hij ergens in het document blijft hangen, heel frustrerend als je lekker vroeg naar bed wilt!
Nu alleen nog wat fotoos, een van het straabeeld, genomen vanuit de auto, een van de kleine baby Ibrahim, zoontje van 8 maanden van Amsatou, met zijn nanny Maimouna, een vanaf het terras van het hotel, ik zag daar beneden ineens een huis aan de rivier, en een van mijn biertje bij het eten, hard nodig want het was hier overdag 40 graden en nu nog 32. Gelukkig heb ik airco! O ja, ook nog een mooie foto van het schilderij boven mijn bed, speciaal voor mijn drie schatten Niels, Michael en Veeerle en een dikke kus van oma.
Nog vergeten: ik heb de autorisatie om berichten te sturen aangepast, want niet google-gebruikers konden niet reageren. Nu wel!
Pas dag 3?
Het lijtk haast eerder week 3, dat komt door de intensiteit. Vandaag weer veel gezien en begrepen, ook hier is gelukkig mijn lijfspreuk geldig: een dag niet geleerd is een dag niet geleefd!
Het is overigens hartverscheurend om al die zieke mensen hier te zien en de inzet van het personeel daarbij. Vaak zeer inefficient, maar ze werken toch wel hard hoor, vooral "mes trois amis" de infirmiers major Kalilou, Bachir en Felix. Lief maar ook stoer, veel lol hebben we ook samen, hoewel ik lang niet alle grappen begrijp.
Maar goed, daarvoor ben ik hier. Ze worden steeds nieuwsgieriger wat ik er allemaal van vind en wat mijn oplossingen zijn, maar zo simpel is het niet. Ik moet goed nadenken hoe ik het zal formuleren en wat natuurlijk realistisch is in hun geval.
Het personeel kent me inmiddels allemaal en helpt me zoveel mogelijk, maar het nadeel van een witte jas is, dat de patienten me aanzien voor een dokter. Ik was bv aanwezig bij het maken van een ECG van een Franse vrouw, en Kalilou beoordeelde samen met mij het ECG, vroeger op de IC was dat mijn hobby en Kalilou heeft er ook voor doorgeleerd. Dus wij discussieerden erover en zagen geen probleem. Naderhand kwam de mevrouw me bedanken," Merci docteur etc...", want ze was bang dat er iets mis was.
Vandaag langs de plaatselijke markt gereden, wat een enorme ravage aan spullen, eten, vlees, er wordt gekookt, afijn, daar moet ik beslist eens overheen gaan lopen want ik denk dat ik mijn ogen uitkijk. We waren onderweg naar le Watta, inheems restaurant, waar ik samen met mijn Amsatou karper heb gegeten. De smaak van het eten hier is heerlijk, flink gekruid en aardig zout. Amsatou gebruikt de lunch vaak om er even tussenuit te gaan, ze is nl. bijna dag en nacht aanwezig en zorgt dat alles goed loopt daar. Een valkuil voor haar, want daardoor voelen anderen zich minder verantwoordelijk. Ik herken dat van mezelf!!!!
Nog even gestopt bij een supermarkt, van buiten niet te herkennen tussen alle troep, maar binnen is het werkelijk of je bij de AH loopt, alleen het fruit en de groente zie je minder. Wat begint de wereld toch klein te worden!
Overigens, overal op straat ligt rotzooi, ongelooflijk, en alles en iedereen loppt en rijdt door elkaar, echt een chaos dat verkeer. Het afval bestaat voor het grootste deel uit plastic, dat vormt
Het is overigens hartverscheurend om al die zieke mensen hier te zien en de inzet van het personeel daarbij. Vaak zeer inefficient, maar ze werken toch wel hard hoor, vooral "mes trois amis" de infirmiers major Kalilou, Bachir en Felix. Lief maar ook stoer, veel lol hebben we ook samen, hoewel ik lang niet alle grappen begrijp.
Maar goed, daarvoor ben ik hier. Ze worden steeds nieuwsgieriger wat ik er allemaal van vind en wat mijn oplossingen zijn, maar zo simpel is het niet. Ik moet goed nadenken hoe ik het zal formuleren en wat natuurlijk realistisch is in hun geval.
Het personeel kent me inmiddels allemaal en helpt me zoveel mogelijk, maar het nadeel van een witte jas is, dat de patienten me aanzien voor een dokter. Ik was bv aanwezig bij het maken van een ECG van een Franse vrouw, en Kalilou beoordeelde samen met mij het ECG, vroeger op de IC was dat mijn hobby en Kalilou heeft er ook voor doorgeleerd. Dus wij discussieerden erover en zagen geen probleem. Naderhand kwam de mevrouw me bedanken," Merci docteur etc...", want ze was bang dat er iets mis was.
Vandaag langs de plaatselijke markt gereden, wat een enorme ravage aan spullen, eten, vlees, er wordt gekookt, afijn, daar moet ik beslist eens overheen gaan lopen want ik denk dat ik mijn ogen uitkijk. We waren onderweg naar le Watta, inheems restaurant, waar ik samen met mijn Amsatou karper heb gegeten. De smaak van het eten hier is heerlijk, flink gekruid en aardig zout. Amsatou gebruikt de lunch vaak om er even tussenuit te gaan, ze is nl. bijna dag en nacht aanwezig en zorgt dat alles goed loopt daar. Een valkuil voor haar, want daardoor voelen anderen zich minder verantwoordelijk. Ik herken dat van mezelf!!!!
Nog even gestopt bij een supermarkt, van buiten niet te herkennen tussen alle troep, maar binnen is het werkelijk of je bij de AH loopt, alleen het fruit en de groente zie je minder. Wat begint de wereld toch klein te worden!
Overigens, overal op straat ligt rotzooi, ongelooflijk, en alles en iedereen loppt en rijdt door elkaar, echt een chaos dat verkeer. Het afval bestaat voor het grootste deel uit plastic, dat vormt
fotoos bij hard werken
Een kijkje in de zaal van block c, samen met Bachir in vol ornaat in de OK, ze noemen het Le Block, en Odile met dochter Tara in hun keuken
hard werken
Vavdaag de hele morgen block c geobserveerd. Hier liggen vrouwen en kinderen, een enorme chaos van armen, benen, infuzen en bonte kledij. Maar na een tijdje ontdek ik toch een soort van systeem.
In verband met de privacy van het project ga ik niet teveel uitweiden, maar ik heb veel verbeterpunten in mijn hoofd die ik kan gebruiken voor verbetering.
De werktijden zijn hier van 7.30-13 en van 15-18 uur. Maar ook daarna gaat het werk door, zeker ook omdat het 24 uurs zorg betreft voor ongeveer 20 pati'enten. Met de overdag-bedden erbij zijn er dus ruim 50 patienten aanwezig.
Het was erg warm, rond de 40 graden, je brandt weg in de zon. En overal rood stof van het zand. Samen met mme Amsatou en de drie major infirmiers Kalilou, Bachir en Felix, zijn we als beloning gaan lunchen in hotel Gawaye, een van de beste hotels. Momenteel is daar ook een andere PUM-collega, Redgy, bezig de koks op te leiden, dus na afloop heb ik hem even een sms gestuurd en schoof hij nog even aan.
Nog net niet gebakken in de auto (want het ritje was te kort om de airco te voelen) waren we om 15 uur terug, ik heb bij 2 operaties meegekeken. Dat was even slikken, want alles wat wij als hygienisten weten van OK's en desinfectie en luchtbehandeling: no way hier. Postoperatieve wondinfecties zien ze echter nauwelijks, de mensen gaan meestal meteen weer naar huis, dat zal veel schelen. En scheren hoeven ze ook bijna niet. Nou ja, wel een beetje frustrerend dat wij dat, met al onze middelen en kennis, het niet beter doen dan in Niamey!
Nog even naar het hotel, waar Odile me om 19 ur oppikte. Ze heeft veel verteld over de rampen die in midden en west afrika gebeuren op allerlei gebied, ik was erg onder de indruk. Zoals de Fransen die alle uranium wegroven uit het land en niets investeren in de Nigerijnen zelf.
Om 23 uur weer naar huis, nog even Boer zoekt Vrouw- uitzending gemist gekeken, maar dat duurt erg lang want de videop stopt steeds.
Dus nu slapen, fotoos stuur ik morgenvroeg!
In verband met de privacy van het project ga ik niet teveel uitweiden, maar ik heb veel verbeterpunten in mijn hoofd die ik kan gebruiken voor verbetering.
De werktijden zijn hier van 7.30-13 en van 15-18 uur. Maar ook daarna gaat het werk door, zeker ook omdat het 24 uurs zorg betreft voor ongeveer 20 pati'enten. Met de overdag-bedden erbij zijn er dus ruim 50 patienten aanwezig.
Het was erg warm, rond de 40 graden, je brandt weg in de zon. En overal rood stof van het zand. Samen met mme Amsatou en de drie major infirmiers Kalilou, Bachir en Felix, zijn we als beloning gaan lunchen in hotel Gawaye, een van de beste hotels. Momenteel is daar ook een andere PUM-collega, Redgy, bezig de koks op te leiden, dus na afloop heb ik hem even een sms gestuurd en schoof hij nog even aan.
Nog net niet gebakken in de auto (want het ritje was te kort om de airco te voelen) waren we om 15 uur terug, ik heb bij 2 operaties meegekeken. Dat was even slikken, want alles wat wij als hygienisten weten van OK's en desinfectie en luchtbehandeling: no way hier. Postoperatieve wondinfecties zien ze echter nauwelijks, de mensen gaan meestal meteen weer naar huis, dat zal veel schelen. En scheren hoeven ze ook bijna niet. Nou ja, wel een beetje frustrerend dat wij dat, met al onze middelen en kennis, het niet beter doen dan in Niamey!
Nog even naar het hotel, waar Odile me om 19 ur oppikte. Ze heeft veel verteld over de rampen die in midden en west afrika gebeuren op allerlei gebied, ik was erg onder de indruk. Zoals de Fransen die alle uranium wegroven uit het land en niets investeren in de Nigerijnen zelf.
Om 23 uur weer naar huis, nog even Boer zoekt Vrouw- uitzending gemist gekeken, maar dat duurt erg lang want de videop stopt steeds.
Dus nu slapen, fotoos stuur ik morgenvroeg!
maandag 8 oktober 2012
fotoos eerste dag
Voor mijn collega's: een droogkast voor de scopen, een ct-scan, maar de was wordt dan weer met de hand gedaan, geen wasmachines of wasserij!
Lawali met dr Ali Ada, en gewoon een foto uit de auto genomen: geen kamelen gezien maar wel veel geiten.
En nu naar bed met een portje, snrrrkkk, truste!
Lawali met dr Ali Ada, en gewoon een foto uit de auto genomen: geen kamelen gezien maar wel veel geiten.
En nu naar bed met een portje, snrrrkkk, truste!
e
1ste dag: pfff....
Vannacht was er een flinke storm, gek hoor met een harde wind van 30 graden! Veel uitval van elektriciteit, maar het hotel en de kliniek hebben generatoren, dus geen probleem.
Om 9 uur kwam Lawali me ophalen, hij brengt me als er niemand anders is, en nu natuurlijk de eerste keer.
Ik werd wederom hartelijk ontvangen, nu door Ali Ada,de geneesheer-directeur/eigenaar van de Polyclinique en zijn vrouw, Amsatou. Samen runnen zij deze Polyclinique Magori. Dat betekent iets anders dan bij ons: polikliniek is bij ons ambulante, maar hier betekent het: poly=veel=alle specialiteiten. En dat is ook zo. Ze hebben vele artsen van verschillende pluimage, soms hele moderne apparatuur zoals een CT-scan, flexibele scopen, perfusors, elktronische bloeddrukmeters, maar hun infuuspalen zien er niet uit, helemaal verroest.
Ze prikken iedereen een infuus, allemaal aan de Ringer of Glucose met vit. B complex erin. Want: als mensen ziek zijn in Niger, dan eten en drinken ze niet. Als het kan, gaaan ze na een paaar uur met venflon erin (infuusnaald) naaar huis en zo komen ze steeds 3 dagen terug, liggen daar weer een paaar uur en dan weer naar huis.
Er is ook een echte kliniek, daar blijven de mensen langer. Maar meestal toch niet meer dan een dag of 4.
De patientenkamers zien er rommelig uit, hele families bivakkeren er, met kinderen erbij, l
iggen allemaal op matjes op de grond, eten daar (ze zorgen zelf voor de maaltijden) en het ruikt er daarom niet erg fris. Wel overal airco, een zegen voor koortsige patienten. Ik heb veel rondgekeken, morgen ga ik de hele dag mee met Kalilou, een jonge man, infirmier major, die supervisie heeft over een Block. Plus hij assisteert meestal bij de scopien.
Maar het meeste indruk maakte het gesprek met het echtpaar. Dr. Ali legde uit, dat hij me heeft gevraagd om het niveau van de verplging omhoog te krikken. Hij is erg idelistisch, en Amsatou ook. Hij heeft overal in Europa gestudeerd, maar is teruggekomen om zijn laand op te bouwen. Hij wil dat zijn personeel ook hart voor de zaak heeft, en dat is nu niet het geval volgens hen. Het interessert ze allemaal niet zoveel, ze laten veel steken vallen, er worden veel fouten gemaakt. Maar ook op het laboratorium, ze laten een onderzoek dat in een uur klaaar is, rustig 6 uur wachten. Amsatou loopt de hele dag rond om brandjes te blussen, iedereen komt ook naar haar toe om dingen te vragen. Ze wonen boven de klinike, dus zijn eigenlijk ook nooit vrij!
Morgen zal ik verder schrijven, enne... al die typefouten: ik kan bijna niks verbeteren, want bloggen op een tablet is een hels karwij. Ik probeer nog wat fotoos te sturen, en dan hoor je weer, Ben erg moe en ga zo naar bed, morgen weer vroeg op.
Om 9 uur kwam Lawali me ophalen, hij brengt me als er niemand anders is, en nu natuurlijk de eerste keer.
Ik werd wederom hartelijk ontvangen, nu door Ali Ada,de geneesheer-directeur/eigenaar van de Polyclinique en zijn vrouw, Amsatou. Samen runnen zij deze Polyclinique Magori. Dat betekent iets anders dan bij ons: polikliniek is bij ons ambulante, maar hier betekent het: poly=veel=alle specialiteiten. En dat is ook zo. Ze hebben vele artsen van verschillende pluimage, soms hele moderne apparatuur zoals een CT-scan, flexibele scopen, perfusors, elktronische bloeddrukmeters, maar hun infuuspalen zien er niet uit, helemaal verroest.
Ze prikken iedereen een infuus, allemaal aan de Ringer of Glucose met vit. B complex erin. Want: als mensen ziek zijn in Niger, dan eten en drinken ze niet. Als het kan, gaaan ze na een paaar uur met venflon erin (infuusnaald) naaar huis en zo komen ze steeds 3 dagen terug, liggen daar weer een paaar uur en dan weer naar huis.
Er is ook een echte kliniek, daar blijven de mensen langer. Maar meestal toch niet meer dan een dag of 4.
De patientenkamers zien er rommelig uit, hele families bivakkeren er, met kinderen erbij, l
iggen allemaal op matjes op de grond, eten daar (ze zorgen zelf voor de maaltijden) en het ruikt er daarom niet erg fris. Wel overal airco, een zegen voor koortsige patienten. Ik heb veel rondgekeken, morgen ga ik de hele dag mee met Kalilou, een jonge man, infirmier major, die supervisie heeft over een Block. Plus hij assisteert meestal bij de scopien.
Maar het meeste indruk maakte het gesprek met het echtpaar. Dr. Ali legde uit, dat hij me heeft gevraagd om het niveau van de verplging omhoog te krikken. Hij is erg idelistisch, en Amsatou ook. Hij heeft overal in Europa gestudeerd, maar is teruggekomen om zijn laand op te bouwen. Hij wil dat zijn personeel ook hart voor de zaak heeft, en dat is nu niet het geval volgens hen. Het interessert ze allemaal niet zoveel, ze laten veel steken vallen, er worden veel fouten gemaakt. Maar ook op het laboratorium, ze laten een onderzoek dat in een uur klaaar is, rustig 6 uur wachten. Amsatou loopt de hele dag rond om brandjes te blussen, iedereen komt ook naar haar toe om dingen te vragen. Ze wonen boven de klinike, dus zijn eigenlijk ook nooit vrij!
Morgen zal ik verder schrijven, enne... al die typefouten: ik kan bijna niks verbeteren, want bloggen op een tablet is een hels karwij. Ik probeer nog wat fotoos te sturen, en dan hoor je weer, Ben erg moe en ga zo naar bed, morgen weer vroeg op.
fotoos
ik zal proberen wat fotoos te sturen, het duurt erg lang voor ze ge-upload zijn.
De eerste is van de zonsondergang op het terras van het Grand Hotel gisteren, dan mijn nieuwe vriendin Odile en een van mijn kamer.
De eerste is van de zonsondergang op het terras van het Grand Hotel gisteren, dan mijn nieuwe vriendin Odile en een van mijn kamer.
zondag 7 oktober 2012
Aankomst in Niamey
Na een lange reis (7.15-15.15) veilig aangekomen in een heet Niamey, 35 graden!
Een hele hoop gedoe bij de douane, vooral lang wachten op niks, maar daarna een warm onthaal door lawali, de lokale PUM-vertegenwoordiger en mme Ada, die me morgen op sleeptouw gat nemen. Heel ardige mensen, lief en behulpzzam. Zo was er in een mum van tijd een kruier betaald, geld gewisseld, een prepaidkaart geplaatst en alles in het hotel geregeld.
Maar ook de vriendin van een vriendin, Odile, werkzaam bij Unicef, stond me op te wachten met haar twee Nederlands sprekende kinderen. Heerlijk, maar verwarrend, want ik moest in het Fr ans, Engels en Nederlands tegelijk met iedereen praten.
Na het uitpakken ben ik met hen naar huis gegaan, mooi huis met zwembad, daar ga ik vast meer naar toe.
We zijn wat gaan eten op het terras van het Grand Hotel, blijkbaar een beroemde locatie, waar je de ondergaande zon over de Niger kunt bewonderen. Er is trouwens een enorme overstroming geweest enkele maanden geleden, rampzalig, Unicef heeft zich een slag in de rondte moeten werken, en nog.
Mijn hotel is prima, eenvoudig, maar... met eigen doucen en toilet, airco en Wifi!
Helaas lukt het me niet om de foto's op de blog te krijgen, want het tablet werkt wat moeilijker dan een gewone compu
Een hele hoop gedoe bij de douane, vooral lang wachten op niks, maar daarna een warm onthaal door lawali, de lokale PUM-vertegenwoordiger en mme Ada, die me morgen op sleeptouw gat nemen. Heel ardige mensen, lief en behulpzzam. Zo was er in een mum van tijd een kruier betaald, geld gewisseld, een prepaidkaart geplaatst en alles in het hotel geregeld.
Maar ook de vriendin van een vriendin, Odile, werkzaam bij Unicef, stond me op te wachten met haar twee Nederlands sprekende kinderen. Heerlijk, maar verwarrend, want ik moest in het Fr ans, Engels en Nederlands tegelijk met iedereen praten.
Na het uitpakken ben ik met hen naar huis gegaan, mooi huis met zwembad, daar ga ik vast meer naar toe.
We zijn wat gaan eten op het terras van het Grand Hotel, blijkbaar een beroemde locatie, waar je de ondergaande zon over de Niger kunt bewonderen. Er is trouwens een enorme overstroming geweest enkele maanden geleden, rampzalig, Unicef heeft zich een slag in de rondte moeten werken, en nog.
Mijn hotel is prima, eenvoudig, maar... met eigen doucen en toilet, airco en Wifi!
Helaas lukt het me niet om de foto's op de blog te krijgen, want het tablet werkt wat moeilijker dan een gewone compu
Abonneren op:
Reacties (Atom)