.....komt genoeg zonneschijn, maar nu eerst de blog. Je snapt het, vanavond weer met de tweeling regenwormen gespeeld, dit keer won Kilian.
Ik ben weer helemaal de oude, heb gisteren totaal 12 uur geslapen, dus het zal wel nodig zijn geweest. Vandaag veel interessante mensen ontmoet in het hotel, een Francaise die zorgt voor de veiligheid van mensen via een VN-organiisatie en dus erg bezig was met de kidnapping, en een Belg die me wil voorstellen aan zijn vriend die hier als arts in het staatsziekenhuis werkt. Vanmiddag wilde een Nigeriaanse meneer contact, hij heeft zijn tel.nr op kaartje in mijn postvak gelegd. Hij is van Ecowas en blijkbaar een hoge piet, nou ja, ik zie wel hoe erg hij blijft plakken.
Hard gewerkt aan mijn vertalingen van de voorstellen, pff, taai werk hoor. Hoera voor Google Translate en mijn franse verpleegkunde boeken, ook mijn kleine vertaalcomputer helpt goed.
En toen een kijkje op de bovenverdieping genomen. Wat een luxe, zelfs meer dan op mijn hotelkamer. Iedereen straks een een-of tweepersoonskamer, goed uitgerust met badkamer en soms een voorruimte waar de familie kan verblijven. Want die liggen nu allemaal rondom de patient, op de grond op matjtes, of hangen half op het bed, vreselijk. Nu nog leren de regels na te laten leven, want eigenlijk mag het niet, maar niemand zegt er iets van.
Trouwens wel een giller: alle deuren zijn te smal om er een bed door te laten. Ze moeten nu op hun zijkant naar binnen, dat wordt wat als er een malade in ligt. Ze weten het gelukkig wel en zullen de deuren uitbreiden met een openslaand stuk. Ondanks de luxe uitstraling is het wel weer echt Africain: zie eens op de foto hoe de douche is geplaatst?
In de middag belde bijn collega Redgy, werkzaam voor de PUM in het grote hotel Gawaye, waar hij de koks opleidt. Ik had hem al een keer ontmoet, zie blag van 10 okt. Hij was bang dat hij malaria had gezien de verschijnselen, en hij is ook al 3 weken hier. Dus kwam hij naar de kliniek en is direct geholpen, hij bleek inderdaad positief. Toch wel fijn als ik zo iets voor hem kon betekenen. Met een dosis medicijnen wordt hij vast weer snel beter, maar ondanks alles hebben we in de zzandstorm die was gaan opsteken nog gauw een foto gemaakt. De tijd dringt, morgen proberen alles af te maken en donderdag met de mensen besoreken, en dan is het zo vrijdag, terug naar huis. Ondanks alles ben ik blij weer thuis te zijn, zeker omdat Peter de week daarop een open-hart-operatie moet ondergaan. En de kinders allemaal mis ik natuurlijk ook, het leuke fotoboekje helpt hoor, en is vaak rondgegaan onder de mensen in de kliniek, bedankt liefjes!
